espella os meus cristais,
ofende.
A miña beleza que intimida,
que enerva sen falar,
que acovarda.
A miña beleza que prognostica,
que me eclipsa,
que me traizoa.
A que me vende barata,
a que amortiza os meus fallos,
que se me adianta.
A que levanta suspicacias,
a que disuade de min,
que desvirtúa.
A miña beleza que me somete,
faime criada de si,
a que me ata.
A miña beleza desvergoñada,
que te enfronta contra ti,
que me negocia.
A miña beleza que me deturpa,
que embaza os meus cristais,
a que me nega.
A miña beleza que manipulo,
que non outorga perdón,
a que me agacha.
Yolanda Castaño, Madrygal.